Zliczanie powierzchni korytarzy do powierzchni użytkowej budynku (jako podstawa opodatkowania)

Na podstawie art. 4 ust. 1 ustawy podstawę opodatkowania w podatku od nieruchomości stanowi w stosunku do budynków i ich części powierzchnia użytkowa, którą art. 1a ust. 1 pkt 5 ustawy definiuje jako: powierzchnię mierzoną po wewnętrznej długości ścian na wszystkich kondygnacjach, z wyjątkiem powierzchni klatek schodowych oraz szybów dźwigowych.

Brak „korytarzy” w tym enumeratywnym wyliczeniu wyjątków świadczy o konieczności zaliczenia ich powierzchni do powierzchni użytkowej budynku. Niemożliwe jest więc tutaj zakwalifikowanie korytarzy jako elementu klatek schodowych.

Wskazać bowiem należy za orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego, że wszelkie zwolnienia i ulgi podatkowe w systemie prawa polskiego są wyjątkiem, istotnym odstępstwem od zasady sprawiedliwości podatkowej (powszechności i równości opodatkowania), a ich zastosowanie nie może odbywać się w drodze wykładni rozszerzającej (wyrok NSA z dnia 12 czerwca 1992 r. sygn. akt SA/Po 596/92, "Wspólnota" 1993, nr 20, s. 14).

Tym samym powierzchnię korytarzy zalicza się co do zasady do powierzchni użytkowej budynku i stanowi ona podstawę opodatkowania w podatku od nieruchomości.

Autor jest radcą prawnym.

Mateusz Kupracz